Rozdział 7

Następnego ranka…

Obudziłam się wcześnie rano, znowu między czterema białymi ścianami. Miałam być wypisana do domu, z czego się naprawdę cieszyłam. Przynajmniej raz na mojej bladej twarzy pojawił się uśmiech. Z trudem wstałam z łóżka i ubrałam się stosownie do pogody. Jak to zwykle w Rosji bywa pod koniec października, zaczął padać delikatny śnieg. Spojrzałam na okno i pomyślałam, że może to być ostatnia zima w moim życiu. Mimowolnie po moim policzku spłynęła pojedyncza łza, którą natychmiast otarłam. Mama mnie w życiu uczyła, że nigdy nie można się poddawać. Zawsze trzeba walczyć, choćby o coś niemożliwego.

Po chwili pojawił się lekarz.

- Kiedy pojawi się dawca, powiadomimy panią niezwłocznie. Leczenie będzie przeprowadzone w Polsce, dlatego od razu skierujemy panią do Warszawy. – powiedział, z czego bardzo się ucieszyłam. Zobaczę jeszcze mój ukochany kraj.

- Dziękuję panie doktorze. – delikatnie się uśmiechnęłam.

- Bardzo proszę na siebie uważać. Przypominam, że ma pani znacznie osłabioną odporność, więc wszelkie przeziębienia są bardzo niebezpieczne. – przytaknęłam.

- Zdaję sobie sprawę. Mam przychodzić na jakieś kontrole? – spytałam.

- Na razie nie jest to konieczne. Jeśli coś niepokojącego będzie się działo, proszę się do mnie zgłosić.

- Dobrze. Do widzenia. – wzięłam od mężczyzny teczkę z wynikami i wyszłam ze szpitala.

Szłam sobie spacerkiem, upajając się w końcu świeżym powietrzem, które po mimo zawartości spalin było dla mnie orzeźwiające. Dotarłam do mieszkania, w którym o dziwo było pusto. Zadzwoniłam do Irmy, spytać się, gdzie jest. Dowiedziałam, się, że moja przyjaciółka przebywa u Jurija i wróci po południu. Wzruszyłam ramionami i zabrałam się do nadrabiania zaległości z wykładów. Zajęło mi to sporo czasu. Moją naukę przewał dzwonek do drzwi. Nawiedził mnie nikt inny, jak Matthew. Chłopak stanął w drzwiach z bukietem róż i butelką hiszpańskiego wina.

- Dzień dobry! – posłał mi swój firmowy uśmiech.

- Cześć, wejdź. – uśmiechnęłam się i wpuściłam go do środka. Podał mi kwiaty, za które podziękowałam mu buziakiem w policzek. Rozsiedliśmy się wygodnie w salonie, przyniosłam kieliszki i postanowiłam w ten sposób zapomnieć o mojej chorobie.

- Skąd wiesz, że już wróciłam? – spytałam, kiedy mój towarzysz otwierał wino.

- Widziałem się z Jurijem, a on rozmawiał z Arkadiewną. – uśmiechnął się. – Podobno dostałaś niezłą ofertę gry. – poruszył brwiami, a mnie coś ścisnęło za gardło.

- No tak…

- Nie cieszysz się? – czy on musi mnie tak męczyć?

- Bardzo się cieszę, tylko nie wiem, czy skorzystam. To daleko,  ja muszę skończyć tutaj studia, chociaż i tak wybieram się niedługo do Polski… Nie wiem na jak długo, możliwe, że już nie wrócę. – głos zaczął mi się łamać, ale nie dawałam tego po dobie poznać.

- Nie wyjeżdżaj. Nie teraz… - złapał mnie za rękę, a ja zadrżałam. Wiedział?

- Matt… - zaczęłam.

- Zależy mi na tobie Monika, jesteś przecudowną dziewczyną… - popatrzył mi w oczy i zaczął zbliżać swoją twarz do mojej. Czułam jego ciepły oddech na moich policzkach, jednak gwałtownie się odsunęłam.

- Matt, ale my nie możemy! – powiedziałam stanowczo.

- Ale czemu?! Boisz się?! – roześmiał się, ale później zorientował się, że ja nie żartuję.

- Dla twojego dobra! – szepnęłam, nie mogąc się nijak opanować. Teraz wiedziałam, że czułam coś do niego, ale jednocześnie zniszczyłabym mu życie. Załamie się, kiedy go zostawię.

- Ale dlaczego! Podaj mi chociaż jeden powód! – dociekał, dalej nie wypuszczając moich rąk ze swojego uścisku.

- Bo długo się sobą nie nacieszymy… Mam białaczkę… Zostało mi kilka miesięcy życia, rozumiesz? - ostatnie zdanie wypowiedziałam ledwo dosłyszalnie, po czym się rozpłakałam. Matt patrzył się na mnie, ciągle w bezruchu. W końcu się otrząsnął i nie czekając na moją reakcję najzwyczajniej mnie pocałował. Byłam zaskoczona jego zachowaniem, jednak nie protestowałam. Później mocno mnie do siebie przytulił i nie wypuszczał z objęć.

- Damy sobie radę. Choćbym cię miał wywieźć na drugi koniec Ameryki, to zobaczysz, że w końcu wyzdrowiejesz. – szeptał mi do ucha.

- Mówię ci, że dla mnie nie ma już ratunku. Moja mama umarła na białaczkę, dwadzieścia lat z nią walczyła, ale i tak przegrała. Musisz się z tym pogodzić Matt.

- Czy ty nie rozumiesz, że ja cię kocham? Że o tobie nie zapomnę? Nie mogę! Choćbym chciał, to nigdy nie dam rady! – patrzył mi w oczy, jakby chciał mi coś powiedzieć bez słów.

- Też cię kocham, ale nic na to nie poradzę… - spuściłam głowę, bo nie miałam odwagi patrzeć w jego przepełnione rozpaczą i smutkiem tęczówki.

Wtedy usłyszeliśmy skrzypnięcie drzwi i do mieszkania weszli Jurij i Irma.

- Cześć wszystkim, co wy ro… - urwał Jurij, widząc klęczącego przede mną Andersona i moją mokrą od łez twarz. Irma nic nie powiedziała, tylko wybuchła płaczem i poszła do swojego pokoju, a za nią Jurij. Matthew jednak dalej mnie nie opuszczał.

- Idziemy na spacer? – spytał po chwili, widząc, że zrobiłam się blada jak ściana. Zgodziłam się i wyszliśmy na zewnątrz. Matt objął mnie ramieniem, wcale się nie odzywając, bo w sumie, słowa w tej sytuacji były zbędne.

Mijaliśmy zakochane pary, uśmiechniętych rodziców z dziećmi, a ja coraz bardziej żałowałam, że to stało się teraz, podczas gdy znalazłam kogoś, kogo kochałam, rozwijałam sportową i medyczną karierę, a nie kiedy miałam dwa, czy trzy latka i ledwo rozróżniałam kolory. Czułam na sobie przenikliwe spojrzenie Andersona. Odwróciłam wzrok i wpatrywałam się w niebo, jakby szukając do niego wejścia.

- Czy ja byłam dobrym człowiekiem? – spytałam po chwili ciszy.

- Ty jesteś dobrym człowiekiem. – Matt zaakcentował drugie słowo. – Nie poddawaj się Monika, przecież jeszcze żyjesz… W kilka miesięcy da się wiele zrobić. – ostatnim zdaniem dał mi wiele do myślenia. W sumie mam prawie rok. Usiedliśmy na ławce, przytuleni do siebie. – Miałaś kiedyś jakieś marzenie? – spytał po chwili.

- Już się spełniło. – uśmiechnęłam się nikle i złożyłam na jego ustach delikatny pocałunek. Widać, że był wniebowzięty, co nawet trochę mnie rozśmieszyło.

- Powiedz mi coś o sobie, bo wiem tylko gdzie mieszkasz, skąd jesteś, czym się teraz zajmujesz, a o niczym więcej nie mam pojęcia. – popatrzył na mnie.

- Co tu dużo mówić. Urodziłam się w Polsce, dokładnie w Rzeszowie, ale po śmierci mamy, wyjechałam do Brazylii. Wtedy zaczął się mój koszmar. Ojciec zaczął pić, wcale się mną nie zajmował. Nie miałam z kim porozmawiać. Po kilku latach tam spędzonych, myślałam, że więcej nie wytrzymam, ale wtedy znalazłam pasję…

- Zaczęłaś grać w ręczną. – uśmiechnął się do mnie Matt.

- Dokładnie. – odwzajemniłam gest.

- Kontynuuj. – widocznie zaciekawiła go moja historia.

- Wzięłam się za siebie. Postanowiłam dążyć do celów, które sobie wyznaczyłam. Doszłam do wniosków, że dam radę się stąd wyrwać, że wyjadę i znajdę kogoś, kto mnie w końcu zrozumie. To było moje marzenie… - zerknęłam na mojego towarzysza, który siedział wpatrzony w drzewo i się nie odzywał, jednak po chwili odzyskał dar mowy.

- Za co właściwie ty mnie kochasz? – spytał z powagą w głosie, na co ja delikatnie się uśmiechnęłam, gdyż przypomniałam sobie idealny cytat.

- „Nie mów nic. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości”. – wyrecytowałam.

- Paulo Coelho… - powiedział z uznaniem.

- Znasz? – zdziwiłam się.

- Jak mógłbym nie znać. – odwrócił się w moją stronę i po chwili poczułam jego ciepłe wargi na swoich ustach…

Dostałam weny :) Stworzyłam ten rozdział w czasie, kiedy powinnam się uczyć matematyki z rozkazu mojej mamy :) No cóż, siatkówka jest sportem logicznym, wiec w sumie czasu wcale nie zmarnowałam :) Byłam robić zdjęcia do paszportu. Te przepisy są po prostu straszne. Będę wyglądać jak Fiona, dosłownie ;) Pozdrawiam was gorąco :)