Rozdział 10

Od razu po starcie zasnęłam. Pamiętam tylko delikatny wstrząs gdzieś nad oceanem. Pewnie turbulencje. Obudziłam się dopiero, kiedy stewardessa oznajmiła, że lądujemy. Zapięłam więc pasy i czekałam, aż maszyna „usiądzie” na płycie lotniska. Kiedy samolot się zatrzymał, odetchnęłam z ulgą i wyszłam. Na lotnisku zabrałam swoje bagaże i wezwałam taksówkę. Po kilkudziesięciu minutach byłam na miejscu. Mój nowy dom, czyli po prostu szpital był niewielkim, jasno pomalowanym budynkiem, pokrytym czerwoną dachówką. Przyznam się, że takiego jeszcze nigdy nie wiedziałam. W środku wyglądał naprawdę bardzo imponująco. Widać było, że USA dysponuje o wiele większymi finansami, niż Rosja. Snułam się długimi korytarzami, aż doszłam do właściwego pomieszczenia. W gabinecie siedziała niewysoka, szczupła kobieta, oczywiście w białym fartuchu.

- Dzień dobry. – zaczęłam po angielsku. W końcu byłam w Ameryce.

- Pani Monika Gonzalez? – spytała, podając mi dłoń.

- Tak. To ja. – przytaknęłam ściskając jej rękę.

- Jak się pani czuję. Mogę zerknąć na wyniki? – wyciągnęłam teczkę i podałam jej dokumenty. Wydawała się być bardzo ciepłą i sympatyczną osobą. – Więc plan mamy taki…

- Zamieniam się w słuch. – uśmiechnęłam się.

- Po tradycyjnych badaniach i umieszczeniu pani w odpowiednim otoczeniu, podamy szpik. Ma pani dość dobre wyniki i jestem prawie pewna, że się przyjmie. Jednak i to nie daje stuprocentowej pewności na całkowite wyzdrowienie. Mam nadzieję, że nawrót choroby nie wystąpi.

- Rozumiem. – przytaknęłam spokojnie, chociaż w środku cała się trzęsłam.

- Ma pani jakieś pytania?

- Kiedy będę mogła wrócić do domu? – spytałam.

- Myślę, że za około dwa miesiące. Zależy to od pani stanu zdrowia.

- Dobrze. – uśmiechnęłam się, co lekarka po raz pierwszy od początku rozmowy odwzajemniła.

Wyszłam na zewnątrz i powędrowałam do swojej sali. Miałam dość białych, szpitalnych pomieszczeń, jednak tym razem byłam mile zaskoczona, ponieważ to wyglądało jak mały pokoik pomalowany na pomarańczowo. W rogu stało niewielkie, drewniane łóżko i mała szafeczka. Na środku leżał futrzany dywan, a na ścianach śliczne obrazy. Okno było przysłonięte czerwoną zasłonką, a obok stała palma w doniczce. Byłam wprost zachwycona. Przerażała mnie świadomość, że prawie dwa miesiące będę musiała tu wytrzymać, a tutaj miła niespodzianka.

Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Matt’a.

- Halo? – odezwał się znajomy głos.

- Co słychać, nie przeszkadzam?

- A skąd! Jak się czujesz, co słychać, jak lot?

- Powoli. – roześmiałam się. – Wszystko w porządku. Po jutrze mam mieć operację. Lekarka mówi, że wszystko jest na dobrej drodze.

- Świetnie. Nie uwierzysz co się stało.

- Co? – zdziwiłam się.

- Irma z Jurijem… - zaczął, ale oczywiście mu przerwałam.

- Są razem?! – krzyknęłam.

- Nie drzyj się, tak! – zaczął się śmiać.

- O matko. Jaka ze mnie dobra swatka…

- A ze mnie to nie? – chyba się uśmiechnął.

- Jak tam treningi? – spytałam po chwili.

- Wszystko w porządku. Za niedługo mecz z Krasnodarem i podobno wychodzę w szóstce.

- Super Matt. – usiadłam po turecku na łóżku. – Na pewno będę oglądać.

- Podobno to przyszły klub Jurija. Ale wiesz, że to jeszcze nic nie wiadomo.

- Jeszcze dużo czasu. A ty nie wyjeżdżasz na przyszły sezon?

- Oczywiście, że nie. Przecież bym cię nie zostawił.

- Myśl o karierze Matt, ja też za parę lat w końcu stąd ucieknę.

- Ale dalej będziemy razem? – czy on się przestraszył, że ja z nim zrywam?

- Oczywiście głuptasie. Choćbyś grał w Chinach, a ja studiowała w Afryce, to zawsze będziemy blisko siebie. – poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Jednak w tej chwili dostałam potężnego kopa w cztery litery i zdałam sobie sprawę, że potrafię wyjść z tej choroby i wrócić do Matthew’a.

- Kocham cię Monia. Dzwoń szybko, bo długo tu nie wytrzymam.

- Ja ciebie też. Zadzwonię jutro wieczorem. Pa.

- Do usłyszenia. – wyłączył się.

Rozpakowałam się, uczesałam włosy i zaczęłam czytać książkę. Mój chłopak wie, do czego warto zaglądnąć. Stare, amerykańskie thrillery są świetne. Przy okazji doszlifowałam swój angielski. Moje zajęcie przerwało pukanie do drzwi. To była dr Jonson.

- Przepraszam, że pani przeszkadzam… - zmieszała się.

- Ależ nie szkodzi. – uśmiechnęłam się.

- Potrzebujemy tłumacza. Przyjechała karetka z małą dziewczynką z wypadku. Rodzice nie żyją, a mała nie zna żadnego języka, tylko polski. Nie chce się do nikogo odezwać. Może pani spróbuje.

- Oczywiście, już idę. – odłożyłam książkę i poszłam za kobietą na izbę przyjęć. Na wózku siedziała mała, zapłakana dziewczynka. Podeszłam do niej i zaczęłam z nią rozmawiać. Wszyscy stanęli jak wryci, kiedy po raz pierwszy od kilku godzin, dziewczynka się uśmiechnęła.

Dodaję nowy rozdział :) Dzisiaj mecz. Chłopaki, cztery mecze i awans!!! Dadzą radę. Kto ze mną kibicuje?! :) Kolejny we środę :)