Rozdział 3

- Monika! – uśmiechnął się Matt i podał mi rękę, żebym wyszła z wody. Oczywiście nie trzeba było mnie długo prosić. Za chwilę z basenu wygrzebała się również Irma. Anderson przyszedł z Jurijem Bierieżko. Arkadiewna wyglądała przy nich jak karzełek, ale cóż, nawet moje metr osiemdziesiąt to mało przy takich mutantach. Przywitałyśmy się z siatkarzami, a korzystając  z okazji przedstawiłam im moją nieśmiałą Irmę. Dziewczyna mało się odzywała, czego powodem był prawdopodobnie przeszywający wzrok Jurija. Chłopak nie spuszczał jej z oczu.

- Co powiecie na małe zawody? – spytał Anderson, niemiłosiernie się do mnie szczerząc.

- Nie, no dajcie spokój… Nie chcę drugi raz przegrać. – Irma odzyskała dar mowy.

- Tym razem nie mam z tobą szans. – powiedziałam do Arkadiewnej, po czym ustawiłam się przy stopniu.

- Jedziemy sztafetą? – spytał Jurij.

- Dobra, tylko ja jestem… - zaczęła Irma, ale nie dokończyła, bo siatkarz jej przerwał.

- Ja płynę z panną Arkadiewną, a Matt z Moniką i wszystko jasne. – słodko się uśmiechnął do swojej „partnerki”. Popatrzyliśmy się na siebie z Andersonem i zaczęliśmy się śmiać.

Ponieważ nie chciało nam się specjalnie męczyć, każdy przepłynął tylko dwa baseny. Okazało się, że Matt minął się z powołaniem, bo pływa jak mistrz olimpijski. Cudem wygrali nasi rywale, ale to tylko dlatego, ze Anderson opił się wody i zatrzymał się w połowie basenu. Biedaczek…

- Pić ci się zachciało? – spytałam przez śmiech.

- Bardzo śmieszne. Szkoda, że cały czas nadrabiałem. – zbulwersował się przyjmujący.

- Już się tak nie złość. My już wracamy z Irmą, bo nam się godzina kończy. – powiedziałam, zerkając na Arkadiewną, która odetchnęła z ulgą na tą wieść. Wyszłyśmy z basenu, machając chłopakom na pożegnanie.

- O mój Boże, co za ulga… - sapnęła Irma, kiedy stanęłyśmy przed wejściem do parku.

- Co cię tak zmęczyło? – uśmiechnęłam się.

- Widziałaś jak on się na mnie patrzył? – powiedziała z obrzydzeniem.

- Spodobałaś mu się.

- Niestety… - warknęła.

- Oj Irma, czemu jesteś taka niedostępna. Nie wszyscy faceci są przecież jak… - nie dokończyłam, gdyż przysłowiowo „ugryzłam się w język”.

- Możesz mi łaskawie o nim nie przypominać? To stare dzieje. Chodźmy lepiej do domu.

Wróciłyśmy do mieszkania, wysuszyłyśmy porządnie włosy i poszłyśmy pobiegać. Nasz plan na dzisiejszy dzień powoli się realizował. Biegałyśmy różnymi uliczkami ponad dwie godziny. Do domu wpadłyśmy wymęczone i zdyszane.

- Ty dziś gotujesz. – wysapałam do Irmy.

- Stawiam coś na wynos, nie mam siły stać jeszcze przed kuchenką…

- Miała być jeszcze siłownia. – uśmiechnęłam się.

- Daj mi spokój. – Irma złapała jednego buta, którego przed chwilą ściągnęła i rzuciła we mnie z całą siłą.

- Widzę, że domagasz się, żebym ci oddała. – roześmiałam się.

- Lepiej nie… - krzyknęła, po czym wpadła do swojego pokoju i zamknęła się na klucz. Pokręciłam z niedowierzaniem głową i poszłam do siebie. Przebrałam się w wygodne ubrania i zasiadłam do notatek z wykładów. Było tego bardzo sporo. Czytałam, kułam, chyba ponad trzy godziny, ale i tak prawie nic nie wchodziło mi do głowy. Ciągle myślałam o zbliżającej się lidze. Nie mogłam sie doczekać najbliższych treningów, meczy. Czułam, że w tym roku moje życie się zmieni, pod wieloma względami. Siedziałam tak zamyślona i wgapiona w ścianę, kiedy do pokoju wparowała Irma.

- Chińszczyzna czy ostre skrzydełka? – oparła się o próg i wyciągnęła z kieszeni kartkę, na której miała zamiar napisać moje zamówienie.

- A co ty w kelnerkę się bawisz? – roześmiałam się.

- Jasne, a nie mogę? To co sobie życzysz?

- No to dawaj sushi… - powiedziałam bez namysłu.

- Serio? – wytrzeszczyła oczy.

- Jasne.

- Założę się, że tego nie tkniesz. – powiedziała z przekonaniem.

- O co? – podpuszczałam ją. – Umówisz się z Jurijem, jeśli wpakuję w siebie surowego łososia?

- I tak nie zjesz, więc dlaczego miałabym się nie założyć. Zakład przyjmuję.

- No to tnij. – podałam jej rękę i za chwilę Irma wyciągnęła telefon i zamówiła jedzonko. Później weszła do mnie do pokoju i zaczęła wylewać z siebie potok słów.

- Ty myślisz, że serio mu się podobam? – położyła się na łóżku i utkwiła wzrok w palmie na suficie.

- Na pewno… - uśmiechnęłam się, nie odrywając wzroku z atlasu biologicznego.

- Ale przecież sportowcy to kobieciarze… - krążyła wokół tematu.

- Zazwyczaj, ale są też ci porządni.

- A myślisz, że Jurij jest porządny? – kontynuowała, a mi zachciało się śmiać.

- Tak mi się wydaje. Bo w sumie dlaczego nie miałby taki być... Ale przecież nawet nie wiesz jeszcze, czy coś do ciebie czuje. – powiedziałam po chwili namysłu.

- Ale ja się ciebie tak pytam, no wiesz… na zapas. – uniosła wskazujący palec do góry, na co przytaknęłam. – Może ten nieszczęsny mecz to nie jest taki zły pomysł… Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – krzyknęła, widząc jak wpatruję się w zapisane kartki papieru.

- Ależ oczywiście! – broniłam się. – Idź otwórz, bo chyba nasze żarełko przyjechało. – Uratował mnie dzwonek do drzwi. Po chwili Irma wróciła z dwoma opakowaniami, a w jednym z nich znalazło się moje sushi.

- No proszę. Jedz. – podała mi pałeczki z triumfalnym uśmiechem na ustach. Ja natomiast, jakby nigdy nic, wzięłam pierwszy kęs do ust, potem drugi i z uwagą przyglądałam się Arkadiewnej, która z zachwytu, a może i ze zdziwienia otworzyła usta.

- Zamknij paszczę, bo ci krowa nasika. – mruknęłam i zaczęłam się śmiać.

- O mój boże, to jednak będę się musiała z nim chyba umówić. – powiedziała zmartwiona. – Błagam, miej litość. Zrobię wszystko, tylko nie to! – załamała się.

- Pomyślę o tym… - uśmiechnęłam się i kontynuowałam swoją kolację, która tak naprawdę była paskudna…

Co słychać? SOVIA MISTRZEM! Jestem przeszczęśliwa. A wy komu kibicujecie? Przepraszam, że nie dodałam wcześniej, ale miałam małe problemy techniczne oraz brak czasu. A w niedzielę wieczorem był finał i chyba wszystkie rozumiecie, że musiałam wspierać moją kochaną Resovię :)