Rozdział 14

Weszłam do mojego świeżo umeblowanego mieszkania. Wyglądało naprawdę prześlicznie, chociaż nigdy nie byłam zbytnio wymagająca. Zajrzałam najpierw do kuchni. Była niewielka, ale urządzona bardzo stylowo. W końcu małe jest piękne. Kuchnia łączyła się z salonem, który wprowadził mnie w stan euforii. Od razu skoczyłam na wielką sofę, stojącą w rogu. Nie kontrastował z innymi pomieszczeniami, ponieważ też był niebieski. Dalej weszłam do błękitnej łazienki, która również wyglądała przeuroczo. Rozmarzyłam się, widząc wielką wannę. Następnie weszłam do swojej sypialni. Oczywiście z zamkniętymi oczami. Każdy się zapewne domyśla, w jakim była kolorze. Zaśmiałam się sama do siebie, że klub musiał wydać fortunę na to mieszkanie. Przypomniałam jeszcze sobie, że za dwa dni miałam dostać nowiutką białą Kie Sportage. Na zaspy, które pojawiały się tu w czasie zimy, inny samochód nie zdałby egzaminu.

Wprowadziłam swoje walizki do pokojów i powoli zaczęłam się rozpakowywać. W międzyczasie zamówiłam jeszcze pizzę. Po pysznej kolacji, dokończyłam swoją robotę i poszłam wziąć gorącą kąpiel. Usiadłam na sofie i zaczęłam skakać po kanałach. Krótko mówiąc, nie miałam co robić. Zadzwoniłam do Irmy, ale nie odbierała. Wywnioskowałam, że wyszła gdzieś z Jurijem. Tradycyjnie moje myśli zaczęły krążyć wokół Matt’a. Czy ja za nim tęskniłam? O nie! W życiu! To zamknięty rozdział w moim życiu. Kilka łez ciężko stoczyło się po moich bladych od przebytej choroby policzkach. Zaczęłam pisać nową historię. O sobie, jako sportowcu. Skończyłam z dawnym życiem. Teraz liczyło się tylko zdrowie i kariera, nic więcej. Ostatnią bliską mi osobą była jeszcze Irma, która była oddalona ode mnie o kilkaset kilometrów. Ciekawe, czy mój ojciec wie, że wyzdrowiałam. Czy się cieszy. Jednak, wątpiłam w to. Położyłam się do łóżka. Długo nie mogłam zasnąć, snując myśli, czy na pewno dobrze postąpiłam. Może mogłam dać Anderson’owi kolejną szansę? Nie!

- Nawet tak nie myśl! – krzyknęłam sama do siebie, gwałtownie się budząc. Ukryłam twarz w dłoniach i zaczęłam cicho szlochać. Przypomniałam sobie wszystkie chwile z nim spędzone. Tak bardzo mi go brakowało. Zaczynałam żałować, że wyzdrowiałam. Ponownie odechciało mi się żyć. Co miałam zrobić? Wstałam z łóżka i wygrzebałam zdjęcie swojej mamy. Z niewielkiej fotografii uśmiechała się do mnie i dodawała mi odwagi. Miałam wrażenie, że przede mną stoi i daje niezawodne rady. Włożyłam zdjęcie pod poduszkę i usiłowałam zasnąć. W nocy przyśniła mi się moja mama. Prawą dłonią pokazywała na swoje serce, jednak nic do mnie nie mówiła, tylko ciepło się uśmiechała. Dokładnie tak, jak wtedy, kiedy widziałam ją po raz ostatni. Weszłam do pięknej krainy, otoczonej lasami. Przede mną płynął strumień, a w dali widziałam zarysy gór. Pomyślałam, że tak musi wyglądać niebo. Gdzieś koło mnie bawiły się dzieci i skakały sarny. Do moich uszu docierał czyjś śmiech i słodkie ćwierkanie ptaków. Ponownie pojawiła się moja mama, jednak tym razem złapała mnie za rękę. Zaczęła nucić mi piosenkę, która zawsze usypiała mnie w dzieciństwie.

Żaden dzień sie nie powtórzy, 
Nie ma dwóch podobnych nocy, 
Dwóch tych samych pocałunków, 
Dwóch jednakich spojrzeń w oczy. 

Wczoraj, kiedy twoje imię 
Ktoś wymówił przy mnie głośno, 
Tak mi było, jakby róża 
Przez otwarte wpadła okno. 

Uśmiechnęłam się, ponownie słysząc te słowa. Jednak nie dane mi było się nacieszyć tą chwilą. Usłyszałam grzmot, a od razu potem zobaczyłam błyskawicę, która oddzieliła mnie od mamy. Zerwałam się gwałtownie i z powrotem zobaczyłam jasne ściany mojej sypialni. Zerknęłam na zegarek. Była 6:30. W sam raz, żeby pobiegać. Wyciągnęłam z szafy swoje stare, wytarte dresy i zieloną bluzę. Za nogi założyłam wysłużone air max’y i wybiegłam z mieszkania. Biegłam truchtem przez park. Na drzewach pojawiały się zielone liście. Był koniec marca i pogoda znacznie się zmieniała. Usiadłam na jednej z ławek, stojących pod wielkim platanem. Odpoczęłam pięć minut i pobiegłam dalej, po drodze kupując kakao i świeże mleko, ponieważ w lodówce nie miałam nic. Treningi miałam zacząć już po jutrze, więc musiałam trochę popracować nad swoją kondycją, która po przebytej chorobie pozostawiała wiele do życzenia. Weszłam do domu i usłyszałam piosenkę Pink Floyd’u, która dobiegała z mojej kieszeni. Wyciągnęłam telefon, uśmiechając się do wyświetlacza, na widok „Irmy”.

- Witam panią! Jak mieszkanko?! - usłyszałam wesoły głos przyjaciółki.

- Mieszkanko?! Nic dodać, nic ująć. Całe niebieskie! A co u Ciebie? – roześmiałam się.

- W porządku. – zmarkotniała.

- Coś ty taka niewyraźna? – zmieniłam temat, słysząc głos Arkadiewnej.

- A nic, nic. – powiedziała.

- Powiedz mi. Przecież wiesz, że mi możesz wszystko…

- Jestem w ciąży. - rzuciła prosto z mostu, a ja straciłam grunt pod nogami.

Wróciłam. Znowu zmiana akcji! Mam nadzieję, że do zawału nikogo nie doprowadziłam J Cieszycie się, że za niedługo do szkoły? Bo ja „skaczę z radości”!!!  J