Rozdział 15

- Żartujesz?! – krzyknęłam do słuchawki.

- Nie. To prawda.

- O mój boże, potrzebna ci pomoc?! Mogę zerwać kontrakt, jeśli mnie potrzebujesz! – zapewniałam ją.

- Nie Monika, nie przejmuj się mną. Już dość napsułam ci życie.

- O czym ty mówisz?! Zawsze byłaś dla mnie jak siostra.

- Monia, ty nic nie wiesz… - zaczęła płakać.

- O czym?! – zaczął mi drżeć głos.

- To dziecko… - zamilkła. – Jest Matt’a.

Wszystko się we mnie zagotowało. Nie wiedziałam, co mam jej powiedzieć. To był dla mnie cios.

- Matt’a? – powoli wypowiedziałam już doszczętnie znienawidzone imię. – To znaczy, że dziewczyna,  którą wtedy całował…

- To byłam ja…

- I ty robiłaś mi jeszcze nadzieje, że to wszystko się jakoś ułoży?! – krzyczałam.

- Nie wiedziałam, że to wszystko się tak potoczy!

- Czy ty nie miałaś biologii w szkole?! Nie wiesz skąd się dzieci biorą? – nie panowałam nad sobą.

- Tak?! Czyli ja mogę nie mieć żadnych uczuć. Zostawiłaś go! To była chwila słabości…

- Chwila słabości… Nie mam zamiaru o tym z tobą rozmawiać. – rozłączyłam się i utkwiłam wzrok w kontenerze za oknem. Nie mogłam znieść myśli, że osoba z którą wiązałam przyszłość, potraktowała mnie gorzej niż psa! Wyciągnęłam stary telefon i znalazłam numer Matt’a.

- Monika?! Posłuchaj mnie proszę! – usłyszałam w słuchawce dobrze znany mi głos.

- Mam cię słuchać?! Już dość się nasłuchałam historii o tym jak mnie zdradzałeś! – nie pohamowałam już swojego płaczu.

- Jakich historii! O czym ty mówisz. Kiedy widziałaś mnie z tą dziewczyną… Masz prawo wyzywać mnie od najgorszych. Nienawidzę się za to, ale przysięgam ci, że nic więcej między nami nie zaszło. Poznałem ją w klubie. Nie wiedziałem czy wrócisz… Nie mogłem znieść myśli, że mogę cię stracić. Zrozum mnie, błagam…

- A o Irmie już nie wspomnisz?! Gratulację, bo z tego co wiem, to za dziewięć miesięcy zostaniesz tatą!

- Co ty… To jest niemożliwe!

- Niemożliwe?! Proszę cię… Nie mów, że i tobie mam tłumaczyć skąd się biorą dzieci…

- Ale Monika, kto ci naopowiadał tych bzdur! Z Irmą widziałem się może dwa razy i to podczas jej meczy! Przysięgam, że nie miałem z nią nic wspólnego!

- Miałaby mnie okłamać najlepsza przyjaciółka?! Daruj sobie!

- To prawda! Widziałem ostatnio Irmę z tym waszym znajomym fotografem! Jak mam ci udowodnić, że nadal cię kocham?!

- Jak? Ty nie możesz mi już tego udowodnić, bo tak nie jest… - wyrwałam z siebie te słowa, chociaż dobrze wiedziałam, że były szczerym kłamstwem.

- A ty? Czujesz jeszcze coś do mnie? Powiedz mi, że nic, to cię zostawię. Nie będę dzwonił i pisał.

- Ja… - zaczęłam, czując, że trzy litery nie przejdą mi przez gardło. – Nie mogę… - zakończyłam połączenie i rzuciłam się na łóżko. Wpadłam w histerię.

Zaczęłam głośno i nieprzerwalnie płakać. Po piętnastu minutach, moja poduszka stała się mokra od łez. Poszłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Moje oczy były napuchnięte, a cera blada jak u nieboszczyka. Wzięłam ostrze z nowej golarki, którą znalazłam w kosmetyczce i po prostu zaczęłam bawić się w rzeźbiarza, jednak nie w kamieniu, a w skórze lewej ręki. Nie miałam zamiaru się zabijać. Bo po co? Nikt nie zwróciłby nawet na to uwagi. Ludzie zazwyczaj odbierają sobie życie, żeby inni pomyśleli, jak bardzo ich skrzywdzili. Ja nie miałam już nikogo. Nikt nie miałby przeze mnie wyrzutów sumienia, a poza tym po co odbierać innym życie, jeśli moje jest już doszczętnie zniszczone. Gdy na podłodze było już pełno krwi pomieszanej ze łzami, wzięłam do ręki tabletki na depresję, które miałam w szafce i zaczęłam je połykać. Na trzeciej skończyłam. Nie dlatego, ze straciłam przytomność. Po prostu się opamiętałam. Z pozoru, gdy ludzie na mnie patrzą, widzą człowieka silnego, twardego, ścianę nie do przebicia, jednak ci, którzy znają mnie od środka, wiedzą, że jestem jak gąbka, która chłonie wszystko, co mnie rani, a nic co potrafi ucieszyć. Z trudem się podniosłam i poszłam do salonu. Powiedziałam sobie, że na tym świat się nie kończy. Włączyłam muzykę, a dokładniej heavy metal na cały regulator i siedziałam na poduszce, pijąc gorące kakao, które pierwszy raz w życiu mi nie smakowało.

Krótki rozdział, ale uwierzcie, że takie sceny bardzo ciężko się opisuje J Niestety, powoli zbliżamy się ku końcowi tego opowiadania, ale jeszcze do epilogu pozostało trochę rozdziałów J  Kolejne opowiadanie właśnie powstaje. Komentujcie!